တစ္ခ်ိန္တခါတုန္းက......
ငါ့ဘ၀ထဲမွာ
ရင္ခြင္ဗလာနဲ ့
အခ်စ္ဆုိတာမရွိ
အလြမ္းနတၳိႏွင့္
ဤကမၻာေပၚ၀ယ္
ေဖာ္သူကင္းမဲ့တဲ့
ငါလုိလူသား
တစ္ေယာက္ထဲပဲ
ရွိေနအလား
ငါ၏စိတ္၌ထင္က်န္ေနေလရဲ ့...
သုိ ့ေပမဲ့လည္း......
သူ(မ)နဲ ့ေတြ ့ခုိက္
တစ္ခဏ၌
ခ်စ္စိတ္ေတြက
ေပါက္ဖြားရွင္သန္
ေရွးကံအတိတ္
ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ္.......
ေမတၱာသက္၀င္
ငါ့ႏွလုံးအိမ္၌
သံေယာဇဥ္ၾကဳိး
ေႏွာင္ဖြဲ ့ထုံး၍
မသိစိတ္၀ယ္
အခ်စ္ႏြံမွာ
နစ္မြမ္းခဲ့ရျပီ...
အသိစိတ္၌
ပန္လည္သက္၀င္
ငါ၏ႏွလုံး မာယာေၾကာ့ကြင္း
ခ်စ္ဆြဲအားေၾကာင့္
ရုန္းထြက္မရ
လွဳပ္ေလျမဳပ္ေလ
အခ်စ္ႏြံဂယက္ထဲ
ေကာင္းကင္ေပၚက
တိမ္တုိက္အလား
အတုိင္းအဆမရွိ
လြင့္ေမွ်ာေနခဲ့ျပီ........
ယုံၾကည္သက္၀င္
အျမတ္တႏုိး ခ်စ္တင္းေႏွာ၍
ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခ်စ္ရည္လူးကာ....
ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ႏွလုံး
ရွိေနခုိက္၀ယ္
ကံၾကမၼာေလျပင္း
ျပင္းထန္တုိက္ခတ္
ခံစားေဝဒနာ သည္းထန္စြာ
ႏွစ္ဦးတြဲလက္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေသာ္......
ေနာက္ဆုံးရလဒ္
အရွဳံးမ်ားႏွင့္
တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး
အေ၀းတစ္ေနရာ
တစ္ျခားကမၻာသုိ ့
ေခၚေဆာင္သြားေတာ့
က်န္သူစိတ္ႏွလုံး
မရႊင္လန္းႏုိင္
ေသာကမ်က္ရည္
ရႊဲရႊဲ စုိလ်က္..အလြမ္းေ၀ဒနာႏွင့္
တုိက္ပြဲ၀င္ရေလသည္....
ရင္ကြဲရသ မခ်ိဳျမပါဘူး
့မင္းေပးခ့ဲသမွ်..အမွတ္တရဒဏ္ရာ
ခံစားခဲ့သမွ်..အားလံုးဟာ
ရင္ကြဲရသ .....
သင္ေပးသမွ် မရလို႔တဲ့
ငယ္ငယ္က ဆရာမ
ရုိက္ခဲ့မိတာ မနာမိပါဘူး
အခုေတာ့ ရြယ္ရုံနဲ႔တင္
အရႈိးထင္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားက
မရမခ်င္း က်က္ေနမိတာ(မင္းေပးခဲ့တဲ့)
ရင္ကြဲရသ တဲ့ေလ........
A.M.Z
0 မွတ္ခ်က္:
Post a Comment